Blog

Een punt van rust, reflectie. Terugkijken en vooruitblikken. Samen zijn, genieten. Groeien, stilstaan, vooruitgaan. Warmte en beweging. Elkaar zien, met nieuwe ogen. ‘O ja, dit is hoe jij bent.’ Je zou het haast vergeten.

Ik zie de peultjes op de keukentafel liggen, geboren uit de moestuintjes van de supermarkt. Dit jaar met zorg door mijn drie jongens geplant, verpot en grootgebracht. Gejuich toen ze hoorden dat ze eetbaar waren. Stilte toen ze de kwaliteit proefden. Liefde, denk ik, wat is er veel mogelijk.

Zou je zeggen dat je ’s nachts wakker wordt en letters ziet dansen? Of dat je droomt dat je je tekst vergeten bent? Zou je uitspreken dat je als de dood bent dat je boek er niet op tijd is of dat de kleur niet klopt? Zou je het delen als er niets meer uit je pen komt?

Of zou je zwijgen?

Rood, turquoise, groen. Wat ben je mooi en zo anders. Anders dan de ander en toch zo passend. Kleuren, die elk voor zich spreken en elk een verhaal vertellen. Over jezelf durven zijn, over perfectie en over de grootste potentie. Verhalen over dieren en elfen, die anders zijn dan anderen en die ieder op zich de wereld kleur geven.

In een strandpaviljoen in Zandvoort hingen enkele foto’s. Van een afstandje zag het er bijzonder uit en het beeld trok mij aan terwijl ik er langsliep. Dichterbij zag ik in al het moois dat het een verhaal was. Het verhaal van een artiest – Anouk van de Beek – over mensen die net eilanden zijn en leven omdat de zee leeft. Boven de zee zie je losse eilanden, onder het water zijn ze hetzelfde en allemaal verbonden met elkaar.