De andere kant
Zou je zeggen dat je ’s nachts wakker wordt en letters ziet dansen? Of dat je droomt dat je je tekst vergeten bent? Zou je uitspreken dat je als de dood bent dat je boek er niet op tijd is of dat de kleur niet klopt? Zou je het delen als er niets meer uit je pen komt?
Of zou je zwijgen?
Volgende week verschijnt ons tweede boek. Bij het verschijnen van Vlindertaal, ons eerste boek, zei een ervaren schrijver: ‘Wat mooi het eerste boek. Een volgende keer doen jullie alles anders.’ Hoe zeer mij dat toen verbaasde, is een groot deel daarvan waar. We leren van wat we allemaal anders moeten en kunnen doen. Sommige dingen zijn minder spannend en doen we automatisch. Andere zeker niet.
Terwijl ik weet wat er komen gaat, terwijl ik zo veel vertrouwen heb, terwijl ik trots ben op wat we gemaakt hebben, razen ook de zenuwen door mijn lijf. Ik denk dat iedereen dat heeft, als het gaat over iets dat zo dicht bij jezelf staat. De bescherming is te blijven waar we zitten. Het vergt moed om de angst onder ogen te zien. En te weten dat zonder de nacht geen dag is, zonder die sprong niet het nieuwe.
Ondertussen is het een kwestie van stappen nemen, van die stappen die ik dan liever niet neem omdat het spannend is en onbekend. Soms regent het namelijk terwijl ik de zon verwacht, soms schijnt onverwacht de zon. Soms kom ik onderweg iemand tegen die me de weg vertelt. En soms is er zo veel wat ik niet had kunnen bedenken. Gelukkig maar. Juist daar zit de winst, de groei. De vooruitgang.
Voor iemand die daar niet zit en slechts de andere kant kent, is dat gevoel onbegrijpelijk. Dat weet ik.
Achter de schermen sprak ik een bijzonder spreker. Ik zou willen dat ze zichzelf kon zien, zo zeker, zo stevig, zo verbonden. Op het podium, treffend voor het publiek, een boodschap brengend die raakt en er – in mijn ogen – echt toe doet. Zij deelde haar ervaring, haar angsten de dagen vooraf. We spraken over dat stemmetje, dat niemand hoort en je enkel wilt beschermen tegen omvallen (en ondertussen weinig constructief lijkt). Toch heeft het wel degelijk een functie als je er goed naar kijkt. Het is juist dat stemmetje dat je ook in beweging zet en je grondig aan de slag laat gaan. Ook dat weet ik.
Ik belde haar en vroeg: ‘Hoe deed jij dat ook al weer?’ En zij – omdat ze er geweest was – hielp mij door de juiste vraag te stellen.
Het onder ogen zien, is stap 1 en ernaar handelen stap 2. Soms heeft het donker even aandacht nodig om weer vanuit het licht te leven. Juist dan is er ruimte voor levendigheid en creativiteit. Het is niets minder dan dat en heeft veel te maken met de boodschap in ‘Het Geheim van het Elfje’, ons boek dat op 12 mei verschijnt.
Ik ben er trots op om dat samen met Matthja Sterk te hebben gemaakt en kijk enorm uit naar de lancering. Vooral heb ik er veel zin in!
PS Je hebt delen in het klein en groots delen. Deel pas groots als het geen issue meer voor je is. Dan kan een ander er wellicht ook iets mee. Tot die tijd kun je prima voor de buitenwereld zwijgen.
Sharing is caring!
