08-10-2018
Wat zou Elvy zeggen?
‘Wat zou Elvy zeggen?’, vroeg Matthja mij op de dag van de Vrede. ‘Vrede is liefde en liefde is zo gewoon’. Het flitste door mijn hoofd, zonder dat ik er over nadacht. Soms horen we Elvy spreken, zo zuiver en helder. Zonder moeilijke woorden of zonder ingewikkelde theorieën over hoe wij als mens de wereld hebben ingericht. Gewoon zoals het is: ‘Vrede is liefde en liefde is overal.’ Dat is iets wat Elvy ten voeten uit leeft en leert.
Op die dag van de vrede voelde ik dat zelf ook, zo gewoon, zo ongecompliceerd, zo liefdevol en fijn. Zo normaal, zo als je het zou willen, zo verbonden, krachtig. Zo simpel, zo kraakhelder en mosgroen. Die schoonheid. Alsof er niets anders bestaat.
Ik leefde die dag in vrede, als zo vaak. Vrede in de wereld waarin ik leef, vrede met mijn gedachten, vrede zonder nieuws, vrede met lieve mensen om mij heen, vrede met wat mij voedt, vrede met wie ik ben. Ik hou van vrede. Wie niet?
En toen kreeg ik het bericht van Lilian, een prachtige vrouw uit Syrie die noodgedwongen Nederlands leerde. De vrouw die ik twee jaar geleden ontmoette. Lilian is bijzonder, dat leerde ik al snel. Dat zij ook bijzonder schrijft, daar kwam ik enkele weken geleden pas achter. Zij vroeg mij of ik mee wilde kijken in haar schrijven, of het in het Nederlands klopte. Haar krabbels had ze via whatsapp verstuurd. Terwijl ik moeite deed om het te vergroten en er over dacht hoe ik de verbeteringen kon weergegeven, verdween die noodzaak plus de taal direct naar de achtergrond. De woorden maakten niet meer uit, of ze klopten of niet. Dit kwam regelrecht binnen in mijn hart.
Want Lilian kende ook vrede, zoals jij en ik die kennen. Wonend in een huis met een mooi gezin, hoog opgeleid, met veel vrienden. In vrede leefden zij. En helaas is dat verleden tijd. ‘Het is oorlog en de oorlog heeft alles verwoest’.
De woorden raakten, hoewel ik het verhaal ken. Maar met dit verhaal geconfronteerd te worden, niet als nieuws maar van iemand die naast je staat, dat is echt. En ik kan je zeggen dat er weinig vrede is aan de ontwrichting van haar leven en dat van velen met haar.
Gek genoeg voelt dat elke keer dat ik haar ontmoet anders. Dan zijn die woorden er niet niet. Dan is er hoop, drijfkracht, de wil om iets nieuws op te bouwen, een positieve blik, een glimlach, vriendschap. Dan is er vrede en vrede weer zo gewoon.
